Hala Umudum Var!

Türkiye için Mersin ve yöreleri için bir gelecek tasarlamak sanıldığı kadar kolay değil.

Zor da değil elbette ama ses birliği, güç birliği hatta gönül birliğine ihtiyaç olduğu ortada.

Siyaset, kentlerin inşası için zaman zaman mazeret bulan mekanizmalara dönüştüyse de, aslında işi bilenler göreve soyunduğunda, anlam da fark da ortaya çıkabiliyor.

Sorun, işi bilen bilmeyen herkesin siyaset yapmaya kalkmasında.

Benim insanım kendini her şeye yapmaya yeter gören cesarette.

Her işin bir ilmi, bilimi ya da eğitimi olduğunun farkında değil. Hele kendine yakıştırma meselesi ise aslan da bile olmayan yüreklilikte…

Zorlu bir ay oldu kasım.

Seçim heyecanı sanıldığından daha kolay atlatıldı. Kim ne bekledi bilemem ama ülkenin neye ya da kime oy verdiği ortada.

Ülkemiz sahip olduklarından dolayı şanslı mı şanssız mı tartışılır ama kıskanılır bir ülke olduğu, gerçek.

Öyle çok kişinin topraklarımızda gözü var ki, gözü dönmüşler kendi insanımızı bile bu uğurda kendi memleketine, insanına düşman yapabiliyor.

Bu ülke, bu topraklar kendi ülkesine düşman olanları da sırtında taşıyor.

Her tarafa çekmeye müsait bu cümleye, her yöne gitmeye uygun insanlar hemen el atacaktır.

Ve başlayacaktır en çok yaptığımız şey:

Ağız dalaşı.

Farkında mısınız 2015’in de sonuna geldik ama hala aynı telden, ayrı yerden çalıp duruyoruz.

Fransa’da bombalama oldu, ben hiç Cumhurbaşkanını, hükümeti, operasyon yapan askeri ya da sivillere olan davranışları eleştiren cümlelere rastlamadım.

Dünya basınının ilgisi bize olan ilginin binde biri.

Yoksa biz kendi içimizdeki olayları önce kendimiz büyütüyor olmayalım?

Kendi derdimizin çaresini başkalarında arıyor?

Denize düşen yılana sarılır misali, yılanlarla dostluk kurmayalım?

 Makûs talihimizin tarihin her döneminde tekerrür etmesinde insanımdaki genetik faktörlerin sebebi var mıdır?

Bir türlü bitmeyen kazanma arzusu vatan toprağını İngiliz’e Fransız’a, Amerika’ya hatta son günlerde Rus’a satmaya varacak büyüklükte bir şehvete ulaşmış mıdır?

Rus uçağı düşürüldükten sonra, neredeyse Rusya’yı haklı bulacak bir kıvama gelinmesinde bizdeki kitlelerin hiç mi baskısı, etkisi yok?

Nerede kaldı Atatürk’ün ilkeleri? Nerede devletçilik, halkçılık?

Nerede vatanın bir karış toprağının bile binlerce cana bedel olan değeri?

 Tüm bunları düşününce,

Bazen kaybediyorum ümidimi.

En çok da, çok şey yapıyor, en ulvi değerleri savunuyor görünüp aslında kılını kıpırdatmayanlar yüzünden. Hayatı boyunca bir tek canlıya bile yardım etmemiş kişilerin oturdukları yerden ya da akıllı telefonlarıyla dünyayı yönetiyor olduklarını sanma hislerinde fazlasıyla sıkıldım.

Kendini önemli sananlardan, kendini saklayıp, başka biriymiş gibi gösterenlerden, sahtekârlığı sıradanlaştıran ama her şeyden önemlisi insanlığı, ahlakı sıfırlayanlardan fena halde yoruldum.

Moda şekliyle ifade edeyim: Klavye şövalyeliğine soyunan soytarıları nasıl ayıklayacağız aramızdan?

İki kelime öğrenince kendi ansiklopedi yutmuş gösterenlerin foyasını nasıl ne zaman ortaya çıkaracağız?

Sizi bilmem

Herkese, her şeye rağmen

Benim umudum var

Hala…

                                                                                                                      DUYGU KIR ŞAN